
Bibberend zit ze voor me, 12 jaar en net begonnen in de brugklas. Ze durft me bijna niet aan te kijken. Op mijn vraag of ze zenuwachtig is voor dit gesprek antwoordt ze met tranen. Dikke tranen.
Ze vindt het extra stom dat ze nu nog moet huilen ook...ze weet het; 'Het is alleen maar een gesprekje', maar toch...
Ze is niet de eerste die ik spreek over faalangst en in tranen uitbarst nog voordat we 'echt' beginnen. Elke keer weer ben ik me bewust van hoe spannend het kan zijn om met iemand te gaan praten over waar je tegenaan loopt - je geeft jezelf bloot, je laat iets zien van jezelf, iets waar je ook nog eens van baalt en dat is eng!
Langzaamaan wordt ze iets rustiger, ze spreekt zichzelf hardop toe; 'Kom op, dit kun je wel!' en 'Er zijn ergere dingen die je moet doen'. Dan begint ze te vertellen. Ze is open, eerlijk, grappig, moedig en ontzettend slim. Ze weet waar ze vastloopt, ze weet wat ze lastig vindt, ze weet waar de bibbers vandaan komen en ze weet dat de bibbers bij haar horen en dat ze hen de baas kan...maar dat het nog niet altijd lukt. Ademloos kijk en luister ik naar dit meisje, wat ontzettend knap! Soms wordt het even teveel en zijn de tranen er weer, maar ze herpakt zich steeds weer.
Stilletjes rijd ik in de auto naar huis. Wat een eerlijkheid, wat een openheid en wat een zelfkennis...om jaloers op te zijn!
Ze doet mee aan de groepstraining. Ook daar komt ze bibberend binnen; nieuwe dingen zijn eng. Maar ze laat zichzelf zien en horen, ze helpt anderen en is openhartig. Ze groeit - ze maakt meer contact met klasgenoten, durft soms een vraag te stellen en vertelt zelf tegen die ene docent dat ze te zenuwachtig was bij het maken van die ene toets!
Bij de laatste training krijg ik van haar, voor onze nog ongeboren dochter, een zelfgemaakte knalroze koalabeer. 'Hij is niet zo mooi, maar ik heb m'n best gedaan', zegt ze. Hij is geweldig! Wat ontzettend lief!
Tijdens mijn verlof kijk ik nog vaak naar de koala en hoop ik stiekem dat mijn dochter later net zo open, eerlijk en dapper gaat worden als zij! Wat heb ik een bewondering voor haar!
Ze vindt het extra stom dat ze nu nog moet huilen ook...ze weet het; 'Het is alleen maar een gesprekje', maar toch...
Ze is niet de eerste die ik spreek over faalangst en in tranen uitbarst nog voordat we 'echt' beginnen. Elke keer weer ben ik me bewust van hoe spannend het kan zijn om met iemand te gaan praten over waar je tegenaan loopt - je geeft jezelf bloot, je laat iets zien van jezelf, iets waar je ook nog eens van baalt en dat is eng!
Langzaamaan wordt ze iets rustiger, ze spreekt zichzelf hardop toe; 'Kom op, dit kun je wel!' en 'Er zijn ergere dingen die je moet doen'. Dan begint ze te vertellen. Ze is open, eerlijk, grappig, moedig en ontzettend slim. Ze weet waar ze vastloopt, ze weet wat ze lastig vindt, ze weet waar de bibbers vandaan komen en ze weet dat de bibbers bij haar horen en dat ze hen de baas kan...maar dat het nog niet altijd lukt. Ademloos kijk en luister ik naar dit meisje, wat ontzettend knap! Soms wordt het even teveel en zijn de tranen er weer, maar ze herpakt zich steeds weer.
Stilletjes rijd ik in de auto naar huis. Wat een eerlijkheid, wat een openheid en wat een zelfkennis...om jaloers op te zijn!
Ze doet mee aan de groepstraining. Ook daar komt ze bibberend binnen; nieuwe dingen zijn eng. Maar ze laat zichzelf zien en horen, ze helpt anderen en is openhartig. Ze groeit - ze maakt meer contact met klasgenoten, durft soms een vraag te stellen en vertelt zelf tegen die ene docent dat ze te zenuwachtig was bij het maken van die ene toets!
Bij de laatste training krijg ik van haar, voor onze nog ongeboren dochter, een zelfgemaakte knalroze koalabeer. 'Hij is niet zo mooi, maar ik heb m'n best gedaan', zegt ze. Hij is geweldig! Wat ontzettend lief!
Tijdens mijn verlof kijk ik nog vaak naar de koala en hoop ik stiekem dat mijn dochter later net zo open, eerlijk en dapper gaat worden als zij! Wat heb ik een bewondering voor haar!