Bibberend zit ze voor me, 12 jaar en net begonnen in de brugklas. Ze durft me bijna niet aan te kijken. Op mijn vraag of ze zenuwachtig is voor dit gesprek antwoordt ze met tranen. Dikke tranen.
Ze vindt het extra stom dat ze nu nog moet huilen ook...ze weet het; 'Het is alleen maar een gesprekje', maar toch...

Ze is niet de eerste die ik spreek over faalangst en in tranen uitbarst nog voordat we 'echt' beginnen. Elke keer weer ben ik me bewust van hoe spannend het kan zijn om met iemand te gaan praten over waar je tegenaan loopt - je geeft jezelf bloot, je laat iets zien van jezelf, iets waar je ook nog eens van baalt en dat is eng!

Langzaamaan wordt ze iets rustiger, ze spreekt zichzelf hardop toe; 'Kom op, dit kun je wel!' en 'Er zijn ergere dingen die je moet doen'. Dan begint ze te vertellen. Ze is open, eerlijk, grappig, moedig en ontzettend slim. Ze weet waar ze vastloopt, ze weet wat ze lastig vindt, ze weet waar de bibbers vandaan komen en ze weet dat de bibbers bij haar horen en dat ze hen de baas kan...maar dat het nog niet altijd lukt. Ademloos kijk en luister ik naar dit meisje, wat ontzettend knap! Soms wordt het even teveel en zijn de tranen er weer, maar ze herpakt zich steeds weer.

Stilletjes rijd ik in de auto naar huis. Wat een eerlijkheid, wat een openheid en wat een zelfkennis...om jaloers op te zijn!

Ze doet mee aan de groepstraining. Ook daar komt ze bibberend binnen; nieuwe dingen zijn eng. Maar ze laat zichzelf zien en horen, ze helpt anderen en is openhartig. Ze groeit - ze maakt meer contact met klasgenoten, durft soms een vraag te stellen en vertelt zelf tegen die ene docent dat ze te zenuwachtig was bij het maken van die ene toets!

Bij de laatste training krijg ik van haar, voor onze nog ongeboren dochter, een zelfgemaakte knalroze koalabeer. 'Hij is niet zo mooi, maar ik heb m'n best gedaan', zegt ze. Hij is geweldig! Wat ontzettend lief!

Tijdens mijn verlof kijk ik nog vaak naar de koala en hoop ik stiekem dat mijn dochter later net zo open, eerlijk en dapper gaat worden als zij! Wat heb ik een bewondering voor haar!

Razend benieuwd ben ik als hij uit school komt; hoe ging het? Wat heb je gedaan? Met wie heb je gespeeld? Wat heb je geleerd? Was het lastig? Hoe heb je dat opgelost? Wat zei de juf? Ik wil alles weten, maar...het blijkt geheim!

Mooi is dat! Doe niet zo flauw! Vertel eens aan mama, die zal het niet verklappen.... Niets helpt, het is geheim en dat blijft het ook.

Eigenlijk helemaal niet zo gek, want wat moet hij zeggen als ik vraag; 'Wat heb je gedaan vandaag?' Waar moet hij beginnen? Bij het aankomen op het schoolplein? Wie hij daar tegen kwam? Wat ze zeiden? Wat ze deden? Dat ze gerend hebben of juist niet op de lijntjes tussen de tegels... Hoe ze naar binnen gingen? Welke juf of meester er bij de deur stond? Welke grapjes er werden gemaakt? Dat hij moest lachen. Hoe hij zijn jas op hing? Bij zijn naam, onder de luizencape of bij welk plaatje? Wat hij ging doen toen hij de klas in kwam? Wie hij daar zag? Wat zij dan deed?.........pfffff

Zoveel dingen beleefd, gevoeld, gedaan, gezegd, gehoord, geleerd, gespeeld....GEHEIM is dan na zo'n drukke dag, wel zo makkelijk en logisch! Of GOED, OKÉ, BEST en HET GING WEL...

Maar toch wil ik iets weten, laten zien dat ik hem gemist heb, laten merken dat ik het belangrijk vind om te weten hoe het met hem gaat. Ik wil weten wat hij gedaan heeft en hoe hij zich voelde. Eerlijk is eerlijk, een heel verslag van de dag hoeft niet, maar even samen een gesprekje, er voor elkaar zijn, horen wat er in zijn wereld gebeurd is, aandacht voor elkaar - daar ben ik razend benieuwd naar.

Herkenbaar? Maar hoe zit dat? En hoe ga ik ermee om?

In een kleuterhoofd lukt het nog niet om alles te overzien en de belangrijkste dingen eruit te filteren. Hij kan nog geen hoogtepunten van de dag vertellen, want misschien waren het juist de kleine dingen (een gum in de vorm van een walvis, de elektrische puntenslijper of de balletjes uit de vulling van de vulpen van de meester)  waar hij nu aan terug denkt. Eerst thuis maar even wat drinken en bijkomen.

Daarna kun je, bijvoorbeeld tijdens het eten of voor het slapen gaan een specifieke vraag stellen over een situatie. Waarschijnlijk krijg je daar een antwoord op en heb je vervolgens een gesprek dat je een stiekeme inkijk geeft in zijn wereld. Leuk, verrassend, gezellig en echte tijd en aandacht voor elkaar!

Voorbeelden van deze specifieke vragen kunnen zijn;

1. Heb je vandaag nog om iets/iemand gelachen?
2. Heb je vandaag nog een raar woord gehoord? En waarom vond je dat zo raar?
3. Heb je nog iets in het kringgesprek verteld? En wat heb je dan verteld?
4. Heb je vandaag nog iemand geholpen?
5. Wanneer verveelde je je vandaag?
6. Met wie zou je graag tijdens de pauze willen spelen als je mocht kiezen tussen kinderen met wie je nog nooit hebt gespeeld?
7. Vertel me eens over iets leuks/stoms dat vandaag is gebeurd.
8. Met wie speel je in de pauze?
9. Wie is het grappigst in je klas? En waarom is hij/zij grappig?
10. Als jij morgen de meester/juf mocht zijn, wat zou je dan doen?
11. Wie in jouw klas zou jij wel eens de gang op willen sturen?
12. Wie krijgt in de klas vaak op zijn donder? En wat doet hij/zij dan?

Zo hoorde ik bijvoorbeeld dat J. een hond heeft die D. heet. En dat als je dichtbij D. bent, of bij een andere hond - dat maakte niet uit- je dan heel rustig moet doen, anders denkt D., of de andere hond, dat je wilt spelen en dan wordt D., of de andere hond, ook heel druk - en dat willen we niet hebben....

Ik hoorde ook dat V. vaak Poepiebellie zegt en dat is heel grappig - zegt hij.

En ik hoorde dat hij met S. gaat trouwen, maar zij weet dat nog niet...